Για την αμυντική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ

Δημ. Παπανικολόπουλος

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται την επικοινωνιακή υπεροπλία της ΝΔ. Λογικό. Όμως, υπάρχουν και καλά νέα: η επικοινωνιακή κυριαρχία αυτοκαταστρέφεται, η μονομέρεια και η μεροληψία της κουράζει, η μεγάλη έκθεση φέρνει φθορά. Τα social media, άλλωστε, δεν μπορούν να φιμωθούν και η προσπάθεια να φιμωθούν εκνευρίζει τους χρήστες τους και χαλυβδώνει τους πολιτικούς αντιπάλους. Οι δε κινητοποιήσεις αμφισβητούν το αφήγημα της κυβέρνησης, και γι’ αυτή την αμφισβήτηση μαθαίνουν όλοι/ες μέσω των συμμετεχόντων. Σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λέει ότι η ΝΔ φοβάται τον πλουραλισμό στην ενημέρωση που επικρατεί στα ανεπτυγμένα κράτη, γι’ αυτό ελέγχει τα ΜΜΕ λες και είμαστε στο πρώην ανατολικό μπλοκ.

Εκείνο που θα έπρεπε να απασχολεί εξίσου, όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η δική του ρητορική, η οποία είναι αρκετά αμυντική, γιατί δεν θέλει να αποξενώσει ένα μετριοπαθές κεντροαριστερό ακροατήριο, θεωρώντας ελεγχόμενες τις απώλειες στα αριστερά του. Έχω μερικές δεύτερες σκέψεις για το αν είναι αποτελεσματική αυτή η επιλογή.

Όπως έγραφε ο διεθνώς αναγνωρισμένος μελετητής του κομματικού φαινομένου Peter Mair, σήμερα «στη σφαίρα της συμβατικής πολιτικής υπάρχει λιγότερο η αίσθηση διαρκούς αντιπολίτευσης και περισσότερο η ιδέα της προσωρινής απώλειας της εξουσίας» (Κυβερνώντας το κενό, Επίκεντρο, 2021, σ. 132). Αυτή την εντύπωση δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλά για «κανονικότητα», ενώ χρειαζόμαστε αλλαγή. Όμως, όταν δεν μιλάς για αλλαγή, ενώ ειδικά οι νέες γενιές την αποζητούν, ο Μητσοτάκης φαντάζει σαν να ταράζει τα νερά. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει δύναμη συντήρησης, ότι δεν θέλει την απελευθέρωση των συστημάτων, αφού όλο μιλάει για «προστασία». Κατηγορεί τη ΝΔ για «απόπειρα διχασμού», λες και είναι τίποτα τρομερό για τον κόσμο, ενώ δεν είναι. Ονομάζει «απόπειρα διχασμού» ή «πόλωσης» τη σύγκρουση που επιλέγει η Δεξιά και αναμφίβολα πυροβολεί τα πόδια του. Με το να μην αποδύεται σε ιδεολογικό αγώνα για να μην τον πουν ακραίο, αφήνει χώρο στις δεξιές ακρότητες. Και ακόμα χειρότερα: η ΝΔ επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ με χυδαίο τρόπο και ο τελευταίος, με την αμυντική του στάση, αφήνει την εντύπωση ότι η ΝΔ μπορεί και να έχει δίκιο. Ρωτάνε: «Τι θα γινόταν αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;». Φυσικά και θα ήταν καλύτερα, θέλει και ρώτημα; Η μη επιθετική και κατηγορηματική απάντηση υπονομεύει όχι μόνο το μελλοντικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την ίδια την τομή που συνιστούσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σίγουρα δεν χρειάζεται εξαλλοσύνη, ούτε και βεντέτες τύπου Πολάκη, αλλά μην πάμε πίσω και από το «σκληρό ροκ» του Λαλιώτη, γιατί τότε θα ακούσουμε γρήγορα το «δεν αρέσουμε πρόεδρε» της Μελίνας.

Χαμένες «ευκαιρίες»

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ και σε μερικά πιο συγκεκριμένα θέματα.

Εντύπωση μου έκανε που ο ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε στον Χατζηδάκη να επικαλεστεί τις ανάγκες της ελληνικής οικογένειας, για να δικαιολογήσει το εργασιακό του έκτρωμα, αντί να αδράξει την ευκαιρία να επιτεθεί στη Δεξιά που με τις πολιτικές της έχει τινάξει στον αέρα κάθε προοπτική για οικογένεια ή για οικογενειακό προγραμματισμό. Ήταν και μια ευκαιρία να συνδέσει το δημογραφικό πρόβλημα με τον νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό και τον αντιφεμινισμό της Δεξιάς.

Αλλά και με τη βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις θα περίμενε κανείς πιο επιθετική στάση: που είναι το πρόβλημα στο να σπουδάζει ένα παιδί, αν γράψει 3; Δεν θα μπει δα και στην Ιατρική με αυτό τον βαθμό. «Θέλουν να το αποκλείσουν, για να βρουν πελατεία τα κολλέγια». Σωστό! Αλλά δεν ειπώθηκε ότι μπορεί ένα παιδί να σπουδάσει δωρεάν, αν υπάρχει κενή θέση σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Περισσότερο, όμως, με εκπλήσσει η παθητική στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο νεοδημοκρατικό θράσος σχετικά με τις πολιτισμικές προκείμενες της πολιτικής σύγκρουσης. Η ΝΔ βαλκανιοποιεί τη χώρα, απεντάσσοντάς την από το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης με τις διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα τριτοκοσμικά greek statistics του Μητσοτάκη, το τσιμέντωμα της Ακρόπολης και το ξεπάτωμα της Βενιζέλου, και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να απαντήσει με το ύφος που αξίζει σε πολιτικούς που ξεφτιλίζουν την Ελλάδα στο εξωτερικό και μας κάνουν να μοιάζουμε με «μπανανία».

Μαχητική αντιπολίτευση χωρίς τοξικότητα

Για την κατηγορία δε περί λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να αποφασίσει με ποια γραμμή είναι: Ή αυτός δεν είναι λαϊκιστικό κόμμα ή η ΝΔ είναι λαϊκιστική ή ο λαϊκισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατηγορία αυτών που θέλουν να κρύψουν ότι σιχαίνονται τον λαό, τη δημοκρατία από και για τον λαό, και το Σύνταγμα που περιέχει διατυπώσεις όπως «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Προσωπικά δεν πιστεύω στη γνωστική αξία του λαϊκισμού, μιας και δεν υπάρχουν σημαντικοί αγώνες που να μην γίνονται στο όνομα της νομιμοποιητικής αρχής της εποχής μας, που δεν είναι άλλη από τον λαό.

Τέλος, τα κεντρικά συνθήματα: «Δημοκρατία και δικαιοσύνη», «δίκαιη ανάπτυξη». Η ΝΔ θέλει να μας επιστρέψει στα μνημόνια από όπου βγήκαμε και η κοινωνική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί «να φύγουμε από τη στασιμότητα», «να ελευθερωθούμε από τα δεσμά που έχουν φυλακίσει τις νέες γενιές», «να συγκολλήσουμε τα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας», «να μη ζήσουμε σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία άγχους και επισφάλειας», «να υπάρχουν ευκαιρίες για όλους/ες». Μήπως τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευρα και δεν χωρούν τις μεγάλες αγωνίες και τα παθιασμένα όνειρα ενός λαού που βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια;

Υ.Γ.: Η υπόθεση Πολάκη έχει φέρει στο φως την ανάγκη διαχωρισμού της μαχητικής αντιπολίτευσης από την τοξική. Η αποφυγή της τοξικότητας, όμως, δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της σκληρής κριτικής. Τη στιγμή, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ –σωστά– καταδικάζει την αντιεμβολιαστική ρητορική, θα έπρεπε να καθιστά υπεύθυνη και την κυβέρνηση για χιλιάδες από τους συνολικά 12.600 νεκρούς από COVID–19, δηλαδή για όσους πέθαναν επειδή ακυρώθηκε το προγραμματισμένο ραντεβού τους από τη στιγμή που το ΕΣΥ μετατράπηκε σε μονοθεματικό (σε 5.000 τους υπολογίζει η ΠΟΕΔΗΝ) και για τόσους και τόσες που πέθαναν εκτός ΜΕΘ.

 

Σκηνές από ένα νόμο(Θέμις Αχτσιόγλου) 22/06/2021

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη-Μητσοτάκη-Πισσαρίδη-ΣΕΒ ψηφίστηκε στη Βουλή παρά τις αντιδράσεις εργαζομένων, συνδικάτων και αντιπολίτευσης. Είναι πλέον νόμος του κράτους. Η αυλαία ανοίγει…

Σκηνή 1η
Η Ζ.Π. εργάζεται σε σούπερ μάρκετ με τετράωρη απασχόληση: 8 το πρωί με 12 το μεσημέρι κάθε μέρα, όπως προβλέπει η σύμβαση εργασίας της. Ο διευθυντής τής ανακοινώνει ότι τις επόμενες τρεις μέρες θα δουλέψει δυο ώρες παραπάνω.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα», απαντά. «Αντί για τις 12 θα σχολάσω στις 2. Έχουμε έτσι μοιράσει με τον άντρα μου τις δουλειές, που εγώ χρειάζεται να είμαι στο σπίτι μετά το μεσημέρι».
«Δεν κατάλαβες. Οι δυο ώρες επιπλέον θα είναι το απόγευμα, 6 με 8».
Τηλεφωνεί κρυφά στην Επιθεώρηση Εργασίας: «Για τους εργαζόμενους με μερική απασχόληση επιτρέπεται η πρόσθετη εργασία σε σπαστό ωράριο;».
«Με τον νέο νόμο επιτρέπεται», απαντάει η Επιθεώρηση.

Σκηνή 2η
Ο εργοδότης του Β.Λ. είναι νομοταγής εργοδότης. Δηλώνει τις υπερωρίες του προσωπικού του και τις πληρώνει σύμφωνα με τον νόμο.
Ο Β.Λ. πέρσι έκανε 150 ώρες νόμιμη υπερωρία. Με βάση τον μισθό των 1.000 ευρώ, πήρε: α) για τις πρώτες 120 ώρες 1.008 ευρώ (120 ώρες Χ 8,40 ευρώ, ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40%) και β) για τις επόμενες 30 ώρες 288 ευρώ (30 ώρες Χ 9,60 ευρώ, ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 60%). Σύνολο: 1.296 ευρώ.
Φέτος, μετά την ψήφιση νέου νόμου, έκανε πάλι 150 ώρες νόμιμη υπερωρία. Με βάση τον ίδιο μισθό, θα πάρει: 150 ώρες Χ 8,40 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40%): 1.260 ευρώ.
«Μα ο Υπουργός Εργασίας δεν έβγαινε συνέχεια στις τηλεοράσεις και έλεγε ότι με τον καινούργιο νόμο δεν υπάρχει καμία μείωση στο εισόδημα των εργαζομένων;», αναρωτιέται.

Σκηνή 3η
Οι διαπραγματεύσεις με το σωματείο για τη «ρύθμιση του χρόνου εργασίας» απέτυχαν.
Ο προσωπάρχης της επιχείρησης καλεί την Ε.Μ. στο γραφείο του. Έχει έτοιμη μια αίτηση, με την οποία η Ε.Μ. «ζητάει» να δουλεύει επί τρεις μήνες για δέκα ώρες την ημέρα και τους επόμενους τρεις για έξι ώρες ή εναλλακτικά θα παίρνει κάποια ρεπό. Της λέει να υπογράψει την αίτηση.
«Κύριε προσωπάρχη, μου είναι αδύνατο να δουλέψω δέκα ώρες την ημέρα. Δεν είναι μόνο ότι έχω οικογενειακές υποχρεώσεις. Δεν το επιτρέπει και η υγεία μου».
Ο προσωπάρχης τής δείχνει ένα πάκο κόλες με αιτήσεις και βιογραφικά.
«Βλέπεις πόσοι περιμένουν στην ουρά, για να πάρουν τη θέση σου;».
Η Ε.Μ. υπογράφει την αίτηση. Έχει κάνει ατομική συμφωνία με τον εργοδότη μετά από αίτησή της, όπως ακριβώς προβλέπει ο νέος νόμος.

Σκηνή 4η
Ο Δ.Σ. εργάζεται σε λατομείο και επιχείρηση παραγωγής έτοιμου σκυροδέματος. Το μεγάφωνο ανακοινώνει ότι θα δουλέψουν τις δύο επόμενες Κυριακές.
Ψίθυροι: «Έ, όχι και τις Κυριακές!».
Μια αντιπροσωπεία πηγαίνει στο γραφείο να διαμαρτυρηθεί.
Ο εργοταξιάρχης είναι κατηγορηματικός: «Με τον καινούργιο νόμο δεν ισχύει η κυριακάτικη αργία στα λατομεία και τις επιχειρήσεις παραγωγής έτοιμου σκυροδέματος».
Είναι αλήθεια.

Σκηνή 5η
Η Ν.Γ., μετά από ατομική συμφωνία με τον εργοδότη της για τη ρύθμιση του χρόνου εργασίας, δούλεψε τέσσερις μήνες, δηλαδή δεκαέξι εβδομάδες, επί δέκα ώρες την ημέρα και για πέντε μέρες την εβδομάδα. Πήρε τέσσερις μισθούς των 700 ευρώ, σύνολο 2.800 ευρώ.
Κάθεται και λογαριάζει. Αν οι δύο ώρες πάνω από το οκτάωρο μετρούσαν η πρώτη ως υπερεργασία και η δεύτερη ως νόμιμη υπερωρία, όπως πριν από τον νέο νόμο, εκτός από τους τέσσερις μισθούς, δηλαδή τα 2.800 ευρώ, θα έπαιρνε επιπλέον: α) 16 εβδομάδες Χ 5 ημέρες Χ 1 ώρα υπερεργασίας Χ 5,04 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 20% για την αμοιβή της υπερεργασίας) = 403,20 ευρώ και β) 16 εβδομάδες Χ 5 ημέρες Χ 1 ώρα νόμιμης υπερωρίας Χ 5,88 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40% για την αμοιβή της υπερωρίας) = 470,40 ευρώ. Έχασε δηλαδή 873,60 ευρώ.
«Δεν το ήξερε ο Υπουργός ή έλεγε συνειδητά ψέματα, όταν υποστήριζε ότι με τον νόμο του δεν χάνουν τίποτε οι εργαζόμενοι;», σκέφτεται και εξοργίζεται.

Σκηνή 6η
Ο Α.Τ. είναι εργατοτεχνίτης. Δουλεύει εννιά χρόνια στην επιχείρηση. Το μεροκάματό του είναι 35 ευρώ. Τις τελευταίες μέρες οι παλιοί συνάδελφοί του απολύονται ο ένας μετά τον άλλο. Έρχεται και η σειρά του.
«Να περάσεις από το λογιστήριο, να υπογράψεις την απόλυσή σου και να πάρεις την αποζημίωση», τον ειδοποιούν από το γραφείο προσωπικού.
Έχει ακούσει στην τηλεόραση ότι με τον τελευταίο νόμο η αποζημίωση του εργάτη εξισώνεται με την αποζημίωση του υπαλλήλου. «Οπότε έχουμε», υπολογίζει. «Μηνιαίος μισθός: 22 ημερομίσθια Χ 35 ευρώ = 770 ευρώ. Για τα εννιά χρόνια δουλειάς: 5 μισθοί Χ 770 ευρώ = 3.850 ευρώ + 1/6 για αναλογία δώρων και επιδόματος άδειας: 641,67 ευρώ  = 4.491,67 ευρώ».
Πηγαίνει στο λογιστήριο. Του δίνουν 1.225 ευρώ.
«Κάποιο λάθος έγινε», λέει.
«Όλα είναι σωστά», του απαντάει ο λογιστής. «Αποζημίωση εργατοτεχνίτη: 30 ημερομίσθια για τα εννέα χρόνια εργασίας Χ 35 ευρώ = 1.050 + 1/6 για αναλογία δώρων και επιδόματος άδειας: 175 ευρώ  = 1.225 ευρώ».
«Μα με τον καινούργιο νόμο η αποζημίωση του εργάτη είναι ίση με την αποζημίωση του υπαλλήλου».
«Ναι, αλλά η συγκεκριμένη διάταξη ισχύει από 1 Ιανουαρίου 2022. Το προβλέπει ο νόμος», του εξηγεί ο λογιστής.
Τώρα καταλαβαίνει γιατί γίνονται συνεχώς απολύσεις τον τελευταίο καιρό.

Σκηνή 7η
«Αφεντικό, χρειάζομαι άδεια. Είναι Δεκέμβριος και πήρα μόνο δέκα μέρες φέτος».
«Τώρα έχουμε δουλειά, δεν γίνεται. Την υπόλοιπη άδεια θα στη δώσω τον Μάρτιο. Μου δίνει το δικαίωμα αυτό ο τελευταίος νόμος. Και μετά τον Μάρτιο θα πάρεις και δυο μήνες άδεια άνευ αποδοχών».
«Μα δεν ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών».
«Το ζητάω εγώ κι εσύ θα συμφωνήσεις Το προβλέπει κι αυτό ο καινούργιος νόμος. Αν θέλεις να συνεχίσεις να δουλεύεις…».

Σκηνή 8η
Ο Κ.Β. απολύεται και κάνει αγωγή ζητώντας: α) να ακυρωθεί η απόλυσή του, αφενός μεν επειδή δεν του δόθηκε έγγραφη καταγγελία της σύμβασης εργασίας του, αφετέρου δε επειδή απολύθηκε για λόγους εκδίκησης, β) να επανέλθει στην εργασία του και γ) να του καταβληθούν μισθοί υπερημερίας, μέχρις ότου επιστρέψει στη δουλειά.
Ο εργοδότης, μόλις παίρνει την αγωγή στα χέρια του, διορθώνει, όπως πλέον του επιτρέπει ο νέος νόμος, το λάθος που έχει κάνει: κοινοποιεί στον Κ.Β. έγγραφη καταγγελία. Επομένως η απόλυση δεν είναι πλέον παράνομη εξ αιτίας του λόγου αυτού.
Η δίκη τελειώνει στο Εφετείο μετά από τρία χρόνια. Το Δικαστήριο κρίνει ότι η απόλυση ήταν εκδικητική και επομένως άκυρη. Δεν διατάσσει όμως ούτε την επαναπρόσληψη του Κ.Β. ούτε την πληρωμή μισθών υπερημερίας για τρία χρόνια, όπως θα έκανε πριν από τον πρόσφατο νόμο. Υποχρεώνει τον εργοδότη, μετά από αίτημα που υπέβαλε αυτός για πρώτη φορά στο Εφετείο, να καταβάλει απλώς στον πρώην εργαζόμενό του μια πρόσθετη αποζημίωση τριών μισθών.
Το Δικαστήριο δεν έκανε του κεφαλιού του. Εφάρμοσε αναγκαστικά τον καινούργιο νόμο.

Σκηνή 9η
Έλεγχος της Επιθεώρησης Εργασίας σε κεντρικό κατάστημα τράπεζας. Δέκα εργολαβικοί εργαζόμενοι βρίσκονται να δουλεύουν σε διαφορετικό ωράριο από αυτό που έχει δηλωθεί στο σύστημα «Εργάνη». Στην πραγματικότητα δουλεύουν υπερωριακά. Αυτή τη φορά οι υπεύθυνοι της τράπεζας δεν προσπαθούν να τους κρύψουν ή να τους βγάλουν άρον-άρον έξω από το κατάστημα, όπως έγινε στον προηγούμενο έλεγχο.
Η Επιθεώρηση Εργασίας δεν επιβάλλει πρόστιμο, αφού ο νέος νόμος επιτρέπει στον εργοδότη να διορθώσει εκ των υστέρων το ωράριο εργασίας που έχει αρχικά δηλώσει. Έτσι η υπερωρία μένει αδήλωτη και απλήρωτη.
(Σημείωση: Η σκηνή είναι εντελώς φανταστική, επειδή έλεγχοι στις Τράπεζες δεν γίνονται πλέον).

Σκηνή 10η
Απεργία με αίτημα «αυξήσεις 5% στις καταβαλλόμενες αποδοχές».
Η εταιρεία αρνήθηκε αρχικά να διαπραγματευθεί με το σωματείο, επειδή αυτό δεν είχε γραφτεί στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων, όπως προβλέπει ο νέος νόμος. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Η εγγραφή έγινε, αλλά η επιχείρηση δεν δέχθηκε να δώσει αύξηση ούτε ενός ευρώ.
Τρίτη μέρα απεργίας. Το λεωφορείο της εταιρείας με τους απεργοσπάστες φτάνει στην πύλη του εργοστασίου. Μερικές εργάτριες μπαίνουν μπροστά. Σηκώνεται ένα πανό: «Συνάδελφοι, μην προδίνετε τον αγώνα μας». Φωνές ακούγονται από παντού: «Ντροπή σας!», «Τσιράκια του αφεντικού!», «Πουλημένοι». Το λεωφορείο πατάει γκάζι και μπαίνει στο προαύλιο.
Την άλλη μέρα κοινοποιείται αγωγή στο σωματείο και τα πέντε πρώτα μέλη του Δ.Σ.. Η εταιρεία δεν ζητάει μόνο να κηρυχθεί παράνομη η απεργία, επειδή στην προειδοποίηση που της επιδόθηκε δεν αναφέρονταν επαρκώς οι λόγοι που θεμελιώνουν το αίτημά της, αλλά και να καταδικαστεί το σωματείο και οι συνδικαλιστές σε αποζημίωση, γιατί άσκησαν «ψυχολογική βία» στους απεργοσπάστες. Η αγωγή σε όλα της τα σκέλη βασίζεται στον πρόσφατο νόμο.
Στα άλλα δύο μέλη του Δ.Σ. δεν κοινοποιείται αγωγή. Επιδίδεται έγγραφη καταγγελία της σύμβασης εργασίας τους. Με τον νέο νόμο προστατεύονται πλέον μόνο τα πέντε μέλη του Δ.Σ. και όχι τα επτά, όπως με τον προηγούμενο.

… Σκηνές σαν κι αυτές θα επαναλαμβάνονται κάθε μέρα από εδώ κι εμπρός στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στις βιοτεχνίες, στα γραφεία. Είναι στο χέρι του κόσμου της εργασίας, ενωμένος, δυνατός, αποφασισμένος, να κλείσει την αυλαία του δυστοπικού αυτού έργου.

 

Ότι ζήτησε ο ΣΕΒ έγινε Νόμος.

1.--«το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να επιδείξει ευελιξία και ανθεκτικότητα» (σ.σ από μελέτη που δημοσιεύθηκε σε special report του ΣΕΒ με τον τίτλο «το μέλλον της εργασίας σε ένα κόσμο που αλλάζει).

2.-«να αυξηθούν τα αναχρονιστικά όρια της νόμιμης υπερωριακής εργασίας (σ.σ από πρόσφατο άρθρο της senior advisor του τομέα απασχόλησης του ΣΕΒ).

3.-«το προβληματικό σημείο του συνδικαλιστικού νόμου είναι το υπερβολικό εύρος της προστασίας των συνδικαλιστών» (σ.σ από ημερίδα με θέμα «το μέλλον της εργασίας, μετά το μνημόνιο» και τα όσα είπε ο σύμβουλος διοίκησης του ΣΕΒ).

4.-να μπορεί να καταχωρούνται ηλεκτρονικά οι υπερωρίες, η υπερεργασία, οι τροποποιήσεις του ωραρίου, αλλά εκ των υστέρων, μετά την παροχή εργασίας δηλαδή, ώστε να έχει ο εργοδότης ένα περιθώριο ημερών να τροποποιήσει, να αλλάξει, να δηλώσει αλλιώς (σσ από κείμενο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας σε ημερίδα του ΣΕΒ).

5.-θα ήταν ευκταία μια ρύθμιση στην οποία η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία να αναλαμβάνει την ευθύνη για την εργασία των απεργοσπαστών και μάλιστα επί ποινή (σ.σ από άρθρο νομικού συμβούλου του ΣΕΒ για εργασιακά θέματα).

6.-Το ΚΕΦΙΜ ζήτησε επίσης, «η μη τήρηση από τον εργοδότη των προϋποθέσεων της απόλυσης να μην οδηγεί αυτόματα σε ακυρότητα της απόλυσης αλλά να έχει τη δυνατότητα να κάνει διορθώσεις». «Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη προβλέπει ακριβώς αυτό»

7.-Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών, «αγαπημένο του κ. Μητσοτάκη», σε πρόσφατη μελέτη του για τα εργασιακά, πρότεινε να δίνεται στον εργοδότη η δυνατότητα, αντί να προειδοποιεί τον εργαζόμενο για την απόλυση, να τον απολύει αμέσως καταβάλλοντας κάτι παραπάνω, ως αποζημίωση, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη υλοποιεί και αυτό το αίτημα.

8.-Το ΚΕΦΙΜ ζήτησε επίσης, «η μη τήρηση από τον εργοδότη των προϋποθέσεων της απόλυσης να μην οδηγεί αυτόματα σε ακυρότητα της απόλυσης αλλά να έχει τη δυνατότητα να κάνει διορθώσεις». «Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη προβλέπει ακριβώς αυτό»

9.-Το ΚΕΦΙΜ έχει πει ότι η απόλυση συνδικαλιστικών στελεχών πρέπει να επιτρέπεται για κάθε περίπτωση σπουδαίου λόγου και όχι με τις μέχρι σήμερα περιοριστικές περιπτώσεις.

«Με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη υλοποιείται και αυτό το αίτημα. Να απολύονται δηλαδή τα συνδικαλιστικά στελέχη και όχι μόνο για τους μέχρι σήμερα περιοριστικά αναφερόμενους λόγους»

 

"Κίτρινο ξημέρωμα"

 

                             του  Κωνσταντίνου Γ. Παπαπρίλη Πανάτσα

                      φωτογραφίες  Γρηγόρης Δάλλης

                                          

 

              Θα σου πω μια ιστορία απ' τα σπλάχνα της ΔΕΗ. Να μάθεις πως είναι.

«Έχεις ακούσει για το κίτρινο ξημέρωμα; Για το πώς σε τρώει η τέφρα από μέσα; Πώς σουλατσάρει στα σωθικά σου, πως μπογιατίζει τα πνευμόνια σου; Έχεις ακούσει για τις σκιές που τρέχουν, μέρα μεσημέρι στα λιγνιτωρυχεία; 

«Φόρα τη μάσκα σου.» 

Θυμάμαι να του το φωνάζω σαν τρελλός. Πρώτη μέρα που τον είδα με την χακί φόρμα. Μία, δύο, δέκα. Τον κυνήγησα είκοσι μέτρα, μ’ άφησε να τον προφτάσω, του ‘ριξα ένα σκαμπίλι στο σβέρκο, την έβαλε. 

Δεν είναι δυνατόν να τον έχω μεγαλώσει τόσο στραβά. Δεν είναι. Αλλά θα μου πεις, όλα του τα ‘δωσα, μισθός ΔΕΗτζή, πώς να μην του τα δώσω; 

Και το ‘λεγαν. Βράζει το χώμα εκεί. Ο τόπος όλος χτίζεται στην κόλαση επάνω. Ο λιγνίτης είναι ό,τι μένει απ’ τα καζάνια της.  

Ευχή και κατάρα λοιπόν. 

Ευχή για το τουρκοχώρι με τις λάσπες, το Καϊλάρι που γίνηκε Πτολεμαΐδα, μεγάλη και τρανή, που ‘χει κατοίκους με πρησμένες τσέπες. Κατάρα, για ένα οροπέδιο που το ξεπλένει η σκόνη. Η σκόνη εκείνη, που τρυπώνει στα σωθικά κι όταν βαριέται τη ζεστασιά τους, τα κατατρώει. 

Να τ’ ανοίξει τρύπες.  

 Όταν μας άνοιξαν τα σύνορα ξανά, τρέξαμε για θέσεις. Οι πολιτικοί πρόσφυγες, τα παιδιά των αριστερών, τα παιδιά μιας θύελλας καταραμένης, είχαμε την ευκαιρία μας. Κι όταν τα κτίρια με τον κεραυνό ζητήσαν γνωστικούς και σπουδαγμένους, το ανατολικό μπλοκ μας είχε εφοδιάσει. 

Στην Τσεχοσλοβακία, τα σχολεία ήταν ανοιχτά τόσο, ώστε ν’ ανοίξει και το κεφάλι όσων περνούν τις πόρτες τους. 

Διαγωνισμός για μηχανολόγους λοιπόν. Για δέκα θέσεις που προκήρυξαν, πέρασα έβδομος. Στους τέσσερις χιλιάδες. Χακί φόρμα, γραφείο στον πύργο ελέγχου, βάρδια στη ΔΕΗ. Σπίτι στην πρωτεύουσα της Εορδαίας με την τρυπημένη γη και καλή αρχή. 

Από την πρώτη μέρα το καταλαβαίνεις. 

Καμία πόρτα δεν σταματά την σκόνη, καμιά καθαρίστρια δεν την κρύβει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αίσθηση να καθαρίζεις την μύτη σου απ’ την τέφρα. Χαρτομάντιλο και μαύρη μύξα. Ήταν η μέρα που έμαθα, πως σαν τελειώνω, θα ξοδεύω μιάμιση ώρα στον νιπτήρα. 

Ήταν κι αυτή η βάρδια η διαβολεμένη. 

Ο λευκός διακόπτης στον τοίχο σου, πρέπει να ανοίγει όταν τον θες. Έτσι κι η ΔΕΗ, δεν ξέρει από μέρες και νύχτες, γιορτές κι αργίες. 

Το ρολόι μου, αυτό του σώματος, το χάλασα νωρίς. Πρωί, απόγευμα, νύχτα, ρεπό. Και πάλι απ’ την αρχή. Πώς να συνηθίσεις τέτοιον ύπνο; Οχτώ ώρες σκόνη, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ζαλισμένος. 

Μια πόλη με χακί ανθρώπους. Μ’ ανθρώπους που έμαθαν πως τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, πάντα θα γίνονται πιο κίτρινα απ’ τον αέρα της αυγής, τον αέρα της απελευθέρωσης ρύπων. Ανθρώπους που κυκλοφορούν νυσταγμένοι, πριν και μετά τη βάρδια, μ’ ένα χάρτινο κουτί γάλα στο χέρι. Αυτό τους είπαν, κι αυτό έκαμναν. Δώστε γάλα στους εργαζομένους, τους κάνει καλό μετά από τόση σκόνη. 

Η Πτολεμαΐδα είναι άσχημη. Φτιαγμένη από ανάγκη, στα γρήγορα, μπετό κόντρα μπετό. Μα οι άνθρωποί της… Οι άνθρωποί της ζουν τις μέρες τους δοξάζοντάς τις. Μια πόλη που τη νύχτα ντύνεται πανηγύρι, να τη ζήσει, να της ρουφήξει το μεδούλι και τ’ αστέρια, που φαίνονται αλλιώς στο κίτρινο πέπλο που πήρε για προίκα.  

                                   .....................

Τα χρόνια έτρεξαν. Η σκόνη σκαρφάλωνε, αγόρασα σπίτι δικό μου, τ’ αγόρια μεγάλωναν, ό,τι χρειάστηκαν το είχαν. Οι ανάσες μου βάραιναν μόνο. Ανάθεμά με, δεν κόβω και το τσιγάρο. Ένα φουγάρο με πόδια, κάτω από μεγαλύτερα φουγάρα μ’ άσπρες και κόκκινες ρίγες, να τα βλέπουν τ’ αεροπλάνα. Στις άδειες του καλοκαιριού, έψαχνα θάλασσα, να γεμίζω αρμύρα το στήθος. Έβαλα κάτω τα πενηντάρικα που αφήνω πια στον πνευμονολόγο. Δες τον αριθμό που φτιάχνουν και μετά μίλα μου για ευχές και κατάρες του λιγνίτη. 

                                   ....................

                         Τέτοια είναι η δική μας ηλεκτροπληξία.

Κι ύστερα… 

Ύστερα ήρθε η κρίση. 

Ήρθαν εκείνοι που αποφάσισαν πως παίρνουμε πολλά. Πως τα ορυχεία είν’ εύκολα, πως η λάσπη βγαίνει απ’ τα ρούχα εξίσου εύκολα, πως οι ΔΕΗτζήδες είναι κείνες με τα ταγιέρ πίσω απ’ τα ταμεία. Πως τα δικά μου γεράματα, θα ‘ναι ίδια μ’ όλων που δούλεψαν. Ο μισθός έμεινε μισός, το εφάπαξ αγνοείται, η σύνταξη ένα στοιχειό που κυνηγάς να παγιδέψεις. Όλα όσα μου ‘ταξαν ν’ ανταλλάξω με τους γιατρούς, σαν φτάσω στα εξήντα. 

Κι ήρθαν τα δίμηνα. Εφεύρεση των πολιτικάντηδων. Να εξυπηρετούν ρουσφέτια τοπικά, με ώρες εργασίας στ’ ορυχείο. Δουλειά του ποδιού στα χρόνια της ανεργίας.

Πήγε κι έκανε τα χαρτιά του ο βλάκας. Βαρέθηκε, λέει, να με βλέπει να τον λυπάμαι που πάει στράφι το πτυχίο. Ήθελε να με βοηθήσει πριν βγω στη σύνταξη. 

Τον πήρανε γαμώτο. Τον πήρανε. 

Δυο μήνες τώρα, τον βλέπω να κυκλοφορεί στα ορυχεία, χωρίς μάσκα στο στόμα, μάγκας όπως και του λόγου μας, στα νιάτα που περάσαν. Δίπλα στις ταινίες μεταφοράς του λιγνίτη. Βάφεται η μούρη του με κάρβουνο και το ‘χει για παιχνίδι. 

Εσύ που μ’ ακούς, να το θυμάσαι, το γκρίζο από το κάρβουνο, είναι τ’ αληθινό χρώμα του πολέμου. 

Ρε δεν τον θέλω εδώ μέσα. 

Ξέρεις τι θα κάνω; Και μη με κατηγορείς. Θ’ αφήσω τις εξετάσεις μου στον καθρέπτη.  

Είναι ευγενικός. 

Και την ξέρει καλά τη Σαλονίκη. 

Θα με πάει αυτός στο Θεαγένειο.»

11.07.2014

 

Οι νονοί, ο Παππάς και η αριστεία

Οι διαπραγματεύσεις κυβερνητικού παράγοντα με τον χρυσαυγίτη Παππά σημείωσαν πρόοδο ή βρισκόμαστε ακόμη στη φάση της οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης;

►Αν είχε χιούμορ ο Παππάς και κρυβόταν στα Εξάρχεια, θα είχε συλληφθεί προ πολλού. Πέραν των Εξαρχείων παύει η αρμοδιότητα Χρυσοχοΐδη.

►Το’ χε πει ο υπουργός για τον Παππά: «Τί θέλετε να τον κάνουμε, να τον λυντσάρουμε;»  Άλλο ο 15χρονος, που είναι νέος και αντέχει το ξύλο.

►Επί επιτελικού κράτους, οι νονοί, όταν θέλουν να καθαρίσουν κάποιον, λένε: «Πάμε μια βόλτα με το μηχανάκι;»

►Ο Κώστας Τζαβάρας απορεί πώς είναι δυνατόν να έχουμε νέα εκτέλεση στην Ζάκυνθο, όπου είναι περιορισμένες οι οδοί διαφυγής. Δεν αποκλείεται οι νονοί να το συνδύασαν μ’ ένα μπάνιο στην θάλασσα.

►Από εδώ και στο εξής, το ναυάγιο της Ζακύνθου δεν θα αφορά μόνο την γνωστή παραλία.

►Ανάμεσα σε άλλα συγκλονιστικά που είχε καταγγείλει ο Γιώργος Καραïβάζ, ήταν ότι οι νονοί παίζουν ρόλο και στις προαγωγές στην Αστυνομία. Ο υπουργός τί κάνει; Παρευρίσκεται και χαιρετίζει; Ή τον ενδιαφέρουν μόνο τα πολιτικά φρονήματα των προακτέων;

►«Ελλάδα: η καλύτερη χώρα του υποκόσμου!» Είναι δυνατόν να διατυπώνονται τέτοια αναρχικά συνθήματα;

►Είναι εύκολη η αντιμετώπιση του εγκλήματος; Εγώ νόμιζα πως όχι, αλλά το προπαγανδιστικό δόγμα “Νόμος και Τάξη” έπεισε σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων ότι είναι εύκολο. Ποιός είμαι εγώ για να αμφισβητήσω την ετυμηγορία του λαού;

►Η Εύα Καïλή συμπαθεί τον Κυρ. Μητσοτάκη. Σοσιαλισμός και νεοφιλελευθερισμός, όπως λέμε φούστα-μπλούζα.

►Αν το κινέζικο διαστημόπλοιο έφερνε από τον Άρη έναν εξωγήινο και αυτός έβλεπε ελληνικές ειδήσεις, θα σχημάτιζε την εικόνα μιάς ευτυχισμένης χώρας, που βλέπει τον έναν μετά τον άλλον τομέα να ανοίγει στον τουρισμό, αλλά που ζει ταυτόχρονα την τραγωδία της συνεχιζόμενης πυρκαγιάς στο Μάτι. Σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ, ο εξωγήινος δήλωσε ότι η πυρκαγιά είναι ορατή από τον Άρη.

►Κάποιος πρέπει να πει στον εξωγήινο ότι όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι βάρβαροι έτρωγαν βελανίδια. Μέχρι που εισέβαλε η αριστεία στην Ακρόπολη και μας άνοιξε κι εμάς η όρεξη για βελανίδια. Κάθε μέρα σανό, δεν λέει…

►«Χρησιμοποιώ το συναίσθημα για τους πολλούς και κρατώ την λογική για τους λίγους.» - Αδόλφος Χίτλερ

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

 

Ούτε ένα δάκρυ για την Παλαιστίνη

Γιάννης Τεκίδης

Κάτι αναμενόμενο δηλαδή για πολλούς, για τον διεθνή παράγοντα, για τον ΟΗΕ, για όλους αυτούς που χτυπιούνται αλαλάζοντας δημόσια, στηλιτεύοντας με διαπρύσιους καταγγελτικούς λόγους τις… παραβιάσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στην Κίνα η όπου η κεφαλαιοκρατία νοιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Ούτε καν κροκοδείλιο. Ολόκληρη η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τα νέα ανδραγαθήματα των Ισραηλινών σε βάρος ενός καθημαγμένου,  ταλαιπωρημένου και βαθειά ταπεινωμένου από την παγκόσμια αδιαφορία λαού, που το μόνο που ζήτησε και ζητά είναι το δικαίωμα να υπάρχει, το δικαίωμα να ζήσει, να έχει τη δική του πατρίδα. Παρακολουθεί, όπως παρακολουθεί κάποιος μια θεατρική παράσταση, ένα προγραμματισμένο ματς ποδοσφαίρου που εκ προοιμίου γνωρίζουμε τον νικητή λόγω της τεράστιας διαφοράς δυναμικότητας των δύο ομάδων με αποτέλεσμα να μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ ελλείψει ενδιαφέροντος.

 Κάτι αναμενόμενο δηλαδή για πολλούς, για τον διεθνή παράγοντα, για τον ΟΗΕ, για όλους αυτούς που χτυπιούνται αλαλάζοντας δημόσια, στηλιτεύοντας με διαπρύσιους καταγγελτικούς λόγους τις… παραβιάσεις δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στην Κίνα η όπου η κεφαλαιοκρατία νοιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Η Ισραηλινή επιθετικότητα και οι αναίτιες στρατιωτικές επελάσεις, οι χαρακτηρισμένες από ιδιαίτερη βαρβαρότητα απέναντι σε άοπλους, γυναίκες και παιδιά, έχουν μετατραπεί εδώ και πολλά χρόνια σε ένα ατελείωτο σήριαλ με εναλλασσόμενα επεισόδια αναλγησίας και φρίκης, δίχως τελειωμό. Το δικαίωμα ύπαρξης, το δικαίωμα για πατρίδα και αξιοπρέπεια για κάποιους είναι αποκλειστικά δικαίωμα που αφορά μόνο αυτούς και κανένα άλλο. Αυτό που απαιτούν για τους εαυτούς του με φανατισμό και ασύλληπτο θράσος το αρνούνται για τους γείτονες τους.

 Αναφερόμαστε σε μια φυλή, σε ένα λαό που βίωσε αιώνες τώρα την βία, τον κατατρεγμό, την κόλαση, την γενοκτονία, έναν λαό, μια φυλή που δεινοπάθησε από θεούς και ανθρώπους χρεωμένος άδικα με αίτια που στάθηκαν αφορμή κατά καιρούς, της ανθρώπινης δυστυχίας. Τίποτα τελικά δεν διδάχτηκε η φανατική πολιτικοθρησκευτική Ισραηλινή ηγεσία, η υπερορθόδοξη ελίτ που διαφεντεύει συνειδήσεις και καθοδηγεί με πρωτοφανές μίσος μεγάλο μέρος του Εβραϊκού λαού, απέναντι των γειτόνων τους Παλαιστίνιων.

 Πόσες αντοχές και κουράγιο να διαθέτει η μειοψηφία ακόμη των Ισραηλινών που δηλώνει και διαδηλώνει την θέση της ανοιχτά, για την ανάγκη ενός ειλικρινούς διαλόγου με τους γείτονες τους, ώστε να επιτευχθεί η πάγια συμφωνία για ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στους δυο λαούς, ανάμεσα στα δύο κράτη. Αυτούς που μαρτυρούν τα πάνδεινα από την κρατική βία και το κυνηγητό των μακράν καλύτερα στον κόσμο οργανωμένων μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ.

Είναι αυτός ο μέγας φανατισμός, αυτό το άνευ προηγουμένου μίσος, που πλήρωσε με τη ζωή του το 1996, ο πρωθυπουργός τους ο Γιτζάκ Ραμπίν. Αυτός που πρώτος συνειδητοποίησε την ανάγκη επίλυσης ενός χρόνιου προβλήματος που δηλητηρίαζε τις ψυχές των δυο λαών, που θα λύτρωνε και τα δύο μέρη από τον αβάστακτο βραχνά της βίας και τον αφανισμό αθώων ψυχών. Είναι αυτός που υπέγραψε τις συμφωνίες του Όσλο με τον τότε Παλαιστίνιο ηγέτη Αραφάτ, δημιουργώντας αισιοδοξία και βάσιμες ελπίδες για οριστική επίλυση του ζητήματος. Επίλυση που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα, αφού την πρόλαβαν οι έξαλλοι φονιάδες.

Από την άλλη η κερκίδα των επισήμων, οι ισχυρές κυβερνήσεις αυτού του κόσμου, που έχουν οριοθετήσει και κατατάξει στη ζώνη της ρουτίνας τα αιματηρά γεγονότα της περιοχής, παρακολουθούν αδιάφορα και ανέμελα -μαζί τους και ο δικός μας ,έτσι κι αλλιώς ανέμελος – την εξέλιξη του παιχνιδιού γνωρίζοντας με σιγουριά το αποτέλεσμα. Εκείνο που δεν γνωρίζουν η δεν θέλουν να σκέφτονται, είναι ότι αυτή η εκκωφαντική τους αδιαφορία, η προκατάληψη, ο κυνισμός και οι σκοπιμότητες οπλίζουν το χέρι του αυριανού τρομοκράτη.

 Αυτού που πιστεύει ότι το άδικα χυμένο αίμα πληρώνεται μόνο με αίμα. Τότε που οι κυρίαρχοι της οικουμένης κραυγάζοντας κινητοποιούν τον πλανήτη καταγγέλλοντας την τρομοκρατία και το άδικο της απώλειας αθώων ζωών. Και πράγματι, είναι μέγα άδικο η απώλεια έστω και μιας αθώας ζωής. Όπως ανυπόφορα άδικος είναι ο φόρος αίματος που είναι καταδικασμένος να πληρώνει ο Παλαιστινιακός λαός, γιατί έχει το… θράσος να απαιτεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Εκτός και αν η επίσημη κερκίδα αυτού του κόσμου τις ζωές εκεί κάτω στη Γάζα τις θεωρεί ένοχες και μικρής σημασίας.

 

ο περιβάλλον κινδυνεύει από τις ΑΠΕ ή από την έλλειψή τους;

 Βασίλης Τσολακίδης

 

Οι αντιστάσεις σ' αυτή την κοινωνικά επιβληθείσα πράσινη μετάβαση, με όχημα τις ΑΠΕ, ξεκινούσαν πάντα φυσιολογικά από τα θιγόμενα γνωστά οικονομικά συμφέροντα

Τελευταία αναπτύσσονται δικαιολογημένες αντιδράσεις πολιτών και φορέων κατά ορισμένων μεγάλων επενδύσεων ΑΠΕ που θέτουν σε κίνδυνο το φυσικό, πολιτιστικό και αισθητικό περιβάλλον, που υποβαθμίζουν αντί να στηρίζουν την εκάστοτε τοπική οικονομία. Επενδύσεις που συχνά χρησιμοποιούν παράτυπα νομικά παράθυρα, πρόσφατα δε και νομότυπα εκμεταλλευόμενοι την προκλητική τάση «φιλελευθεροποίησης» της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.

Ταυτόχρονα και παράλληλα εξελίσσεται μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στις ΑΠΕ, επίθεση που τοποθετεί τις ΑΠΕ στο ίδιο «εχθρικό» στρατόπεδο μαζί με τα διαπλεκόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα. Μέσα σε αυτό το νέο ιδιότυπο αντι-ΑΠΕ «κίνημα» αρχίζουν και υποβόσκουν αλλοπρόσαλλα κινδυνολογικά και άκρως αντιεπιστημονικά επιχειρήματα, όπως «οι ΑΠΕ δεν παράγουν ενέργεια παρά μόνο κέρδη για επιχειρηματίες, καταστρέφουν το περιβάλλον, αλλάζουν το κλίμα, περιορίζουν τις βροχές» κ.λπ. και ένας σωρός αστήρικτες κατηγορίες που τρομοκρατούν τις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες και αποπροσανατολίζουν το οικολογικό κίνημα από τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος από την προστασία τού περιβάλλοντος από αδίστακτους κερδοσκόπους και όχι από τις ΑΠΕ.

Ιδιότυπο αντι-ΑΠΕ «κίνημα»

Παράδοξο είναι επίσης ότι αυτό το ιδιότυπο αντι-ΑΠΕ «κίνημα» βρίσκει υποστηρικτές και στις τάξεις των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας ακόμη και μέσα στα τμήματα της οικολογικής Αριστεράς, που διαχρονικά είναι ταγμένα σταθερά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Το γεγονός αυτό αφήνει ελεύθερο χώρο στις, κατεξοχήν καταστρεπτικές για το περιβάλλον και το κλίμα, νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις να ενδύονται υποκριτικά τον μανδύα τής οικολογικής οικονομικής μεταρρύθμισης. Παράλληλα δίνει αφορμές στα φερέφωνα του νεοφιλελευθερισμού να κλονίσουν τη διαχρονική οικολογική διάσταση της Αριστεράς και να αμφισβητήσουν την πρωτοπορία της στο κλιματικό κίνημα.

Οι ΑΠΕ επιβλήθηκαν από το οικολογικό κίνημα

Οι ΑΠΕ αποτελούν γέννημα του ριζοσπαστικού οικολογικού κινήματος που αγκάλιασε την παγκόσμια νεολαία, τη διανόηση, τους εργαζόμενους και αντιστάθηκε στην αχαλίνωτη καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη καταστροφής φύσης και ανθρώπου. Οι ΑΠΕ είναι θρέμμα του προοδευτικού μαζικού κινήματος που αγωνίστηκε για τη θέσπιση αντιρρυπαντικών κανόνων, που επέβαλε τη σταδιακή αντικατάσταση των ρυπογόνων πηγών ενέργειας με ΑΠΕ.

Αντιστάσεις από τα θιγόμενα γνωστά συμφέροντα

Οι λυσσαλέες αντιστάσεις σ’ αυτή την κοινωνικά επιβληθείσα πράσινη μετάβαση, με όχημα τις ΑΠΕ, ξεκινούσαν πάντα φυσιολογικά από τα θιγόμενα γνωστά οικονομικά συμφέροντα. Τα ίδια αυτά συμφέροντα, που αναγκάστηκαν σταδιακά να συμφιλιωθούν με τη νομοτελειακή πλέον εισαγωγή των ΑΠΕ στη ζωή μας, επιδιώκουν αρχικά να φρενάρουν και στη συνέχεια να θέσουν τις ΑΠΕ αποκλειστικά υπό τον δικό τους έλεγχο, αποτρέποντας κάθε έλεγχο και συμμετοχή της κοινωνίας στην πράσινη επενδυτική ανάπτυξη. Δεν είναι παράδοξο που αυτός ο σκοπός τους «αγιάζει» όλα τα μέσα, εμφανή και υπόγεια, που έχουν στη διάθεσή τους.

Τίποτα πλέον δεν μπορεί να διακόψει τη γρήγορη ανάπτυξη των ΑΠΕ

Οι ΑΠΕ όμως μπήκαν στη ζωή μας και τίποτα πλέον δεν μπορεί να διακόψει τη γρήγορη ανάπτυξη τους. Συνιστούν ήδη ανταγωνιστικές τεχνολογίες προς τα ορυκτά καύσιμα, οικονομικά βιώσιμες και επενδυτικά όλο και περισσότερο προσιτές ακόμα και για τους απλούς καταναλωτές. Η κοινωνία στην συντριπτική της πλειονότητα θέλει τις ΑΠΕ. Τις θέλει γιατί αντιλαμβάνεται το συμφέρον της, για τη ζωή της, για το μέλλον της φύσης και της ανθρωπότητας. Η χώρα μας επιπρόσθετα, η εθνική ανεξαρτησία και η οικονομία μας χρειάζονται τις ΑΠΕ. Η Ελλάδα είναι εξαρτημένη από εισαγόμενα, πανάκριβα, άκρως ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα και αιμορραγεί συναλλαγματικά έως και 10 δισ. ευρώ ανά έτος.

Οι ΑΠΕ υπηρετούν τη φύση, τη χώρα, τον λαό της

Είναι αντιληπτό πλέον ποιους ωφελούν και ποιους πλήττουν οι ΑΠΕ. Καμία άλλη επένδυση δεν έχει τόσο χαμηλό περιβαλλοντικό αποτύπωμα όσο οι ΑΠΕ, καμία άλλη πηγή ενέργειας δεν εξυπηρετεί τόσο αποτελεσματικά τη φύση, τη χώρα και τον λαό της.  Ένα φωτοβολταϊκό πάρκο σε 50 στέμματα γης ή μια σύγχρονη ανεμογεννήτρια σε μόλις 0,5 στρέμμα χώρο παράγει έκαστο τόσο ρεύμα το έτος όσο ρεύμα μπορεί να παραχθεί με μηχανές εσωτερικής καύσης καταναλώνοντας 2.000 τόνους ορυκτά καύσιμα συναλλαγματικής αξίας 1.000.000 ευρώ. Επίσης, το παραγόμενο ρεύμα από το σύνολο των ΑΠΕ που λειτουργούν στη χώρα υποκαθιστά 5 εκατ. τόνους εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα, περιορίζοντας ήδη την ετήσια συναλλαγματική αιμορραγία κατά 2,5 δισ. ευρώ.

Η Αριστερά υπηρετεί το σχέδιο ενεργειακής μετάβασης

Οι προοδευτικές αριστερές δυνάμεις της χώρας, με τη διαχρονικά σταθερή τους στρατηγική υπέρ των ΑΠΕ ως μέσο για την αντιμετώπιση της κλιματικής καταστροφής και την ταυτόχρονη εθνική απεξάρτηση από τα εισαγόμενα ρυπογόνα καύσιμα, κέρδισαν επάξια τον ρόλο τού κατεξοχήν πολιτικού εκπροσώπου τού σχεδίου για μετάβαση σε μια νέα δίκαιη οικονομία, φιλική στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτό συσπείρωσαν πολιτικά σχεδόν το σύνολο οικολογικών δυνάμεων του τόπου.

Ρεκόρ μικρών επενδύσεων ΑΠΕ

Ο ρόλος αυτός ενισχύθηκε έμπρακτα κατά την πρόσφατη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι ΑΠΕ επανεκκίνησαν ταχύτερα, δόθηκαν προνόμια σε μικρά έργα ΑΠΕ, αποκεντρώθηκαν γεωγραφικά σε όλη τη χώρα, οι επενδύσεις έγιναν περισσότερο προσιτές στην κοινωνική οικονομία προς όφελος των τοπικών οικονομιών και της προστασίας της φύσης, περιορίστηκαν τα φαινόμενα αισχροκέρδειας και ελαχιστοποιήθηκε το κόστος της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ προς όφελος των καταναλωτών.  Όλα αυτά οδήγησαν σε ρεκόρ μικρών επενδύσεων ΑΠΕ. Εντυπωσιακά είναι τα ποσοστά των μικρών φωτοβολταϊκών πάρκων (έως 1 μεγαβάτ) που αποτελούν το 90% του συνόλου των πάρκων που συνδέθηκαν το έτος 2000, με το μεγαλύτερο μέρος τους μάλιστα να προέρχεται από Ενεργειακές Κοινότητες που επίσης θεσμοθετήθηκαν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ενεργειακής δημοκρατίας οι ΑΠΕ όχι μόνο δεν απειλούν το περιβάλλον, αλλά συνιστούν το αποτελεσματικότερο όχημα μετάβασης στην οικολογική ισορροπία του πλανήτη μας.

* Ο Βασίλης Τσολακίδης είναι πρώην πρόεδρος του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ)

 

Ψήφος αποδήμων / Αποκαλύφθηκαν τα ψέματα Βορίδη – Έκρυψε στοιχεία για να μην εκτεθεί

Σε παιχνίδια εντυπώσεων καταφεύγει η κυβέρνηση για τη ψήφο των αποδήμων παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει η απαραίτητη βάσει Συντάγματος κοινοβουλευτική πλειοψηφία 2/3 ώστε να ισχύσει άμεσα ο νέος νόμος.

Σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση εξαπέλυσαν ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, με τον Γιώργο Κατρούγκαλο να αποκαλύπτει το «φθηνό πυροτέχνημα» του Μάκη Βορίδη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην επιτροπή της Βουλής για το σχέδιο νόμου του υπουργείου Εσωτερικών «Άρση περιορισμών για την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους εκλογέων εξωτερικού», με τη ΝΔ συντάχθηκαν ΚΙΝΑΛ και Ελληνική Λύση.

Ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης απέφυγε να απαντήσει σχετικά με το πόσοι Έλληνες του εξωτερικού έχουν εισέλθει στη σχετική πλατφόρμα, λέγοντας πως δεν είναι «εύκαιρος» να αναφέρει τα σχετικά στοιχεία. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος κατήγγειλε πως οι αιτήσεις στην ηλεκτρονική πλατφόρμα είναι λιγότερες από 1.000 και οι εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους λιγότερες από 100.

Ειδικότερα, ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία χαρακτήρισε ως φτηνό πυροτέχνημα, που φανερώνει βαθύτατη ασέβεια όχι μόνο προς τους αποδήμους, αλλά προς την ίδια την κοινοβουλευτική διαδικασία, το νέο νομοσχέδιο για τους αποδήμους, εφόσον σκοπός του δεν είναι η παραγωγή νόμου αλλά η παραγωγή εντυπώσεων.

«Πώς αλλιώς εξηγείται», αναρωτήθηκε, «να έρχεται χωρίς καμία διαβούλευση η πρόταση να τροποποιηθεί ένας νόμος που δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί και που διαμορφώθηκε μετά από διαπραγμάτευση μηνών, μετά από μία δύσκολη συμφωνία 5 κομμάτων; Πολύ περισσότερο που δεδομένη η αδυναμία τροποποίησης του νόμου, χωρίς τη σύμπραξη ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, που από την αρχή κατήγγειλαν την διαδικασία. Τότε γιατί;»

Όπως σημείωσε, η «επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η προσπάθεια αλλαγής ατζέντας από τα μείζονα και τα κρίσιμα πανδημίας και οικονομίας αλλά και η απόδραση του κ. Βορίδη από την συνταγματική του υποχρέωση να εφαρμόσει το νόμο, που συμφωνήθηκε σχεδόν ομόφωνα το Δεκέμβρη του 2019. Η αποτυχία εφαρμογής είναι ήδη απτή: Σε τριψήφιο νούμερο αριθμούνται οι αιτήσεις και σε διψήφιο οι εγγραφές στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, μολονότι η σχετική ηλεκτρονική πλατφόρμα λειτουργεί από τον Φεβρουάριο».

Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Κατρούγκαλος, «τα καύσιμα του πυροτεχνήματος που φιλοδοξεί, αλά Ντέιβιντ Κόπερφιλντ να καλύψει την απόδραση του κ. υπουργού από τις ευθύνες του περιλαμβάνουν τους εξής διαδοχικούς και ανατροφοδοτούμενους ψευδείς ισχυρισμούς, τα παρακάτω τρία ψεύδη:

• "Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν υπέρ των περιορισμών".
• "Η κυρία Τζάκρη ζήτησε να καταργηθούν οι περιορισμοί τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εισηγηθεί και γι’ αυτό και η κυβέρνηση έφερε το νόμο που συζητάμε"
• "Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει διαρκώς θέσεις"

Στη συνέχεια, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κατέρριψε αναλυτικά τα ψεύδη αυτά. Ξεκινώντας από την ανάλυση των αρχικών θέσεων των κομμάτων, επισήμανε ότι  το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαρχής είχε ως θέση να ψηφίζουν όλοι οι απόδημοι, χωρίς περιορισμούς και με δικαίωμα άμεσης εκλογής των εκπροσώπων τους σε ειδικές εκλογικές περιφέρειες εξωτερικού. Η ψηφοφορία να γίνεται με ενιαίο ψηφοδέλτιο, επομένως το αποτέλεσμα να μην επηρεάζει το αποτέλεσμα των εκλογών στο εσωτερικό.

Η θέση που υιοθετήθηκε, των περιορισμών, συνέχισε, ήταν λύση συμβιβασμού, άλλη από την αρχική τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία εμείς και τα άλλα κόμματα αποδεχτήκαμε για να υπάρξει νόμος. Η ουσία του συμβιβασμού αποτυπώνεται στην Αιτιολογική έκθεση: «οι τιθέμενοι περιορισμοί, ως δικλείδες ασφαλείας, αποσκοπούν στην αποτροπή οποιασδήποτε επέμβασης επί του εκλογικού αποτελέσματος, σε βαθμό ικανό να αλλοιώσει τη βούληση του εκλογικού σώματος».

Δεν ήταν, κατά τη γνώμη μας, η καλύτερη λύση, και οπωσδήποτε δεν ήταν η πρότασή μας, αλλά την αποδεχθήκαμε γιατί ήταν ένα από τα δύο μοντέλα που εφαρμόζονται στην ευρωπαϊκή πρακτική παράλληλα με αυτό που προτείναμε και αποτελεί η βέλτιστη πρακτική, της λεγόμενης κλειστής εκπροσώπησης. Δεν υπάρχει χώρα που να έχει διασπορά και να μην εφαρμόζει ένα από τα δύο συστήματα, είτε των περιορισμών, με κριτήρια που αποδεικνύουν τον πραγματικό δεσμό του ομογενή με την πατρίδα  είτε της κλειστής εκπροσώπησης. Οι χώρες μάλιστα με τη μεγαλύτερη διασπορά στον κόσμο η Ιρλανδία, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αρμενία, φθάνουν σε ένα άκρο που εμείς ποτέ δεν το υιοθετήσαμε και αποκλείουν εντελώς τους κατοίκους εξωτερικού από τη δυνατότητα να ψηφίζουν, ακόμη κι όταν είναι στην χώρα.

Συνεπώς η κυρία Τζάκρη όταν δήλωνε στον Εθνικό Κήρυκα ότι «Εμείς είμαστε αυτοί που ζητήσαμε να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες της Διασποράς» την αλήθεια έλεγε. Αυτή ήταν η πρόταση μας.

Για να καταρρίψει το τρίτο ψέμα, ότι τάχα «αλλάζει διαρκώς θέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ;» διάβασε την πρόταση του κόμματος για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως είχε κατατεθεί στη Βουλή στις 5/11/2018 και προέβλεπε: «έως πέντε βουλευτές να εκλέγονται σε ευρύτερες εκλογικές περιφέρειες μόνιμης εγκατάστασης απόδημου Ελληνισμού, με ενιαίο ψηφοδέλτιο σε κάθε μία από αυτές».

Είναι αλήθεια ότι υπήρχε ενδιάμεσα αναλυτική πρόταση νόμου που στηρίχθηκε σε νομοπαρασκευαστική επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών, χωρίς αναφορά στις περιφέρειες εξωτερικού, αυτό όμως έγινε γιατί αυτές δεν είχαν ακόμη προβλεφθεί από τη συνταγματική αναθεώρηση. Ήδη όμως η νέα παράγραφος του άρθρου 54 παρ. 4 του Συντάγματος εκτός από το σύστημα των περιορισμών προβλέπει και το εναλλακτικό σύστημα της ψηφοφορίας σε εκλογικές περιφέρειες εξωτερικού.

Μάλιστα σε αυτό το σημείο ο κ. Κατρούγκαλος αναφέρθηκε σε πρόσφατες δηλώσεις του κ. Βορίδη κατά τις οποίες  «το Σύνταγμα λέει ότι δεν μπορεί η ψήφος να προσμετράται σε εκλογική περιφέρεια αλλά μόνο σε επίπεδο επικρατείας» το αντίθετο δηλαδή από ό,τι ισχύει. «Είναι δυνατό να αγνοεί ο Υπουργός την πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση;» αναρωτήθηκε ο Γιώργος Κατρούγκαλος.

Μολονότι ο Μάκης Βορίδης προκλήθηκε να απαντήσει σχετικά και μετά την ομιλία του, απέφυγε να απαντήσει.

Στη συνέχεια ο Γ. Κατρούγκαλος τόνισε ότι η πρόταση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υιοθετεί το γαλλικό, ιταλικό και  πορτογαλικό μοντέλο, το οποίο αποτελεί κατά την Επιτροπή της Βενετίας τη βέλτιστη ευρωπαϊκή πρακτική, όπως παραδεχόταν ο ίδιος ο Υπουργός Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης, ως εισηγητής της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ανάλογη ήταν, άλλωστε, και η πρόταση του Συμβουλίου Αποδήμων Ελληνισμού.

«Στον πυρήνα της πρότασης μας είναι να μπορούν οι απόδημοι να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Στον πυρήνα της δικής σας», υπογράμμισε, «είναι το κόμμα. Αυταπατάστε ότι τώρα που χάνετε τις ψήφους των Ελλήνων του εσωτερικού θα σας σώσουν οι ψήφοι του εξωτερικού. Ότι αν χάσετε την πρώτη θέση θα πάρετε το καλπονοθευτικό μπόνους των 50 εδρών με τις ψήφους των αποδήμων. Κούνια που σας κούναγε! Αν νομίζετε ότι έχετε στο τσεπάκι σας τους απόδημους, πλανάστε πλάνην οικτράν.»

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν το μόνο κόμμα που σύστησε νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την διευκόλυνση  της  ψήφου των αποδήμων και δεν κατέθεσε την δική του κομματική πρόταση», κατέληξε. Ο  ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν  αυτός  που  κατέθεσε  συγκεκριμένη πρόταση στην αναθεώρηση του Συντάγματος, χωρίς την οποία δεν θα υπερψηφιζόταν ο νόμος για την διευκόλυνση της ψήφου των αποδήμων.  Εμείς, μολονότι θεωρούσαμε ορθότερη την χωρίς διακρίσεις δική μας πρόταση, υπερψηφίσαμε το νόμο του 2019,  γιατί   θέλαμε να έχουν  φωνή και  ψήφο οι Έλληνες του εξωτερικού.

Με αντίστοιχη ευθύνη, αντιστρόφως ανάλογη αυτή της κυβέρνησης, προσήλθαμε και στη συζήτηση αυτή. Η πρόταση μας δίνει το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους Έλληνες της διασποράς, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς, χωρίς να αλλοιώνει τη βούληση του εθνικού εκλογικού σώματος. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».(A)